Turecki van
Wielbiciel wody i pływania.
Turecki van to jedna z nielicznych ras kotów wychowana w pobliżu wody, co poskutkowało świetnymi umiejętnościami pływackimi. To rasa doskonale przystosowana do pływania - sierść złożona wyłącznie z włosów okrywowych szybko schnie, a fałdy skórne pomiędzy pazurami pełnią rolę swego rodzaju błony pławnej.
Kraj pochodzenia: |
Turcja |
Klasyfikacja FIFe: |
Kategoria I – koty perskie i egzotyczne |
Charakter: |
inteligentny, rozrywkowy, żywiołowy, ciekawski, odważny |
Kolory: |
biały z kolorowymi obszarami na nie więcej niż 20% ciała |
Waga: |
4 - 9 kg |
Wysokość: |
30 - 36 cm |
Długość życia: |
od 14 do 19 lat |
Kocięta kota turecki van
Tureckie vany uchodzą za jedną z bardziej inteligentnych ras kotów, dlatego bez trudu można uczyć je rozmaitych sztuczek. Pamiętaj, że w treningu z kotem najlepiej sprawdza się pozytywne wzmocnienie. Bądź cierpliwy, gdy kociak nie wykona polecenia od razu i nagradzaj zawsze, gdy kocię poprawnie wykona sztuczkę. Choć turecki van to rasa kotów odważnych, kocięta mogą być nieufne wobec obcych ludzi oraz innych zwierząt. Wczesna socjalizacja kociąt może znacznie poprawić relację dorosłych kotów tej rasy z ludźmi oraz innymi zwierzętami domowymi. W 1. roku życia kocięta przechodzą fazę dynamicznego rozwoju, dlatego zdrowa i zbilansowana dieta jest niezmiernie istotna w tym kluczowym okresie życia kotów. Sucha karma Exclusive Kattunge to optymalna dieta dla kociąt w pierwszych 12 miesiącach ich życia. Dostosuj dzienną dawkę karmy do masy ciała swojego kota i nigdy nie przekarmiaj - przekraczanie zalecanych porcji karmy może prowadzić do nadwagi a nawet otyłości.
Żywienie kota turecki van
Tureckie vany to koty powszechnie uznane za wytrzymałe i zdrowe. To aktywne fizycznie mruczki, które w swojej diecie wymagają podwyższonej zawartości energetycznej. Pamiętaj jednak, że zabiegi takie jak kastracja czy sterylizacja lub proces starzenia znacznie wpływają na poziom aktywności fizycznej kota. Dlatego dietę kota należy dopasować do jego wieku, poziomu aktywności oraz indywidualnych preferencji. Koty to z natury stworzenia mięsożerne, dlatego potrzebują wysokiej zawartości białka zwierzęcego w diecie. Co więcej, to stworzenia, które nigdy nie przyzwyczaiły się do picia wody stojącej i większość dziennej porcji płynów przyjmują razem z pokarmem. Mokra karma dla kota pomoże Ci zadbać o właściwy poziom nawodnienia organizmu Twojego futrzaka. Odpowiednio zbilansowana dieta dostarczy Twojemu kotu wszystkich niezbędnych składników odżywczych i nie wymaga dodatkowej suplementacji, o ile weterynarz nie zaleci inaczej. Dietę tureckiego vana możesz urozmaicić od czasu do czasu o suchą karmę dla kota.
Exclusive Kattunge - zbilansowana karma sucha dla kociąt
Opus Lynx - karma sucha bezzbożowa dla kotów
Opis rasy
Turecki van to średniej wielkości, dobrze zbudowany kot, na pierwszy rzut oka podobny do kotów rasy angora turecka. Choć obie rasy pochodzą z tego samego kraju, występują między nimi spore różnice.
Historia
Historia rasy zaczyna się w Turcji, gdzie przez długie lata kształtowała się naturalnie przez specyficzne warunki środowiskowe. Zamieszkujące okolice jeziora Wan koty zmuszone były do łowienia ryb, co poskutkowało wykształceniem w późniejszych pokoleniach fascynacji wodą. W roku 1950 rasa trafiła do Europy, konkretniej Wielkiej Brytanii, gdzie rozpoczęła się hodowla współczesnej rasy turecki van. Krzyżówki międzyrasowe były niedozwolone w hodowli tej rasy, dlatego współcześni przedstawiciele tej rasy są bezpośrednimi potomkami kotów tureckich. Rasa jest obecnie chroniona w Turcji oraz objęta specjalnym i restrykcyjnym programem hodowlanym. W roku 1969 rasa została oficjalnie zatwierdzona przez FIFe.
Wygląd
Na pierwszy rzut oka turecki van przypomina z wyglądu turecką angorę. Turecki van to kot średniej wielkości, o stosunkowo muskularnej budowie. Głowa o klinowatym kształcie zwieńczona jest szerokimi u nasady, lekko zaokrąglonymi na końcach uszami. Futro tureckiego vana jest średniej długości, jedwabiste, wiosną i latem zupełnie pozbawione podszerstka. Zimą, by zapewnić kotu lepszą ochronę przed zimnem, futro zyskuje na gęstości i puszystości. Cechą charakterystyczną tej rasy jest zdecydowanie jej umaszczenie. Tureckie vany mają białe futro z kolorowymi znaczeniami skupionymi na głowie i ogonie. Kolorowa sierść może zajmować maksymalnie 20% ciała kota.
Zachowanie
Tureckie vany to koty inteligentne i pojętne. Można spokojnie uczyć je rozmaitych sztuczek. To jednak koty stosunkowo żywiołowe i temperamentne, z silnym instynktem łowieckim. Koty tej rasy zwykle pozostają aktywne fizycznie znacznie dłużej, niż koty innych ras. Skore do zabawy, uwielbiają polować i bawić się w wodzie. Tureckie vany to koty odważne i ciekawskie - uwielbiają zwiedzać nowe zakątki, nie boją się obcych, choć zwykle pozostają raczej neutralne w stosunku do gości. Koty tej rasy zazwyczaj wybierają jednego domownika, z którym nawiązują bliższą więź. Powszechnie uznane za gaduły, są bardzo komunikatywne i wykorzystują szeroką gamę dźwięków do rozmowy bądź zwrócenia na siebie uwagi opiekuna.
Wymagania
Jesienią i zimą, gdy sierść tureckiego vana staje się bardziej puszysta najlepiej czesać kota codziennie - dzięki temu minimalizujesz ryzyko formowania się kul włosowych w przewodzie pokarmowym swojego mruczka. Silny instynkt łowiecki kota wymaga odpowiedniej stymulacji - tureckie vany chętnie polują na łonie natury. Jeśli nie masz dostępu do ogrodu lub balkonu zorganizuj swojemu kotu angażującą rozrywkę, podczas której będzie mógł zapolować na rozmaite zabawki. Tureckie vany uwielbiają wodę - zawsze pilnuj swojego kota podczas zabawy w pobliżu zbiorników wodnych.
Pielęgnacja
Tureckie vany nie wymagają szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych. Pozbawiona podszerstka w cieplejszych miesiącach sierść wymaga czesania raz na tydzień. Nie zapominaj o ogonie - długi i dobrze ofutrzony, wymaga u tej rasy odrobiny uwagi. Tureckie vany mają gęste włosy między palcami - czyść łapy, by usunąć z nich nadmiar żwirku lub zabrudzenia przyniesione z ogrodu lub balkonu. Jeśli Twój kot spędza czas wyłącznie w domu, nie zapominaj o przycinaniu pazurów - zbyt długie mogą boleśnie zaczepiać się o meble, dywany czy wykładziny.